Als mijn kinderen me vragen wat ik de mooiste vogel van Nederland vind, dan antwoord ik altijd met 'ijsvogel'. Ik hoef daar niet lang over na te denken. De voorliefde voor deze tropische verschijning begon in mijn tienerjaren. Na een paar strenge winters in de jaren tachtig waren ze zeldzaam geworden. Een oom en tante van me woonden langs de grachten van Elburg en ze zagen regelmatig een ijsvogel. Ik ben er vaak op bezoek geweest, maar natuurlijk liet hij zich niet zien als ik er net was. De ijsvogel bleef nog even een mysterie, te mooi om waar te zijn.
Gelukkig heb ik deze vogel later nog vaak gezien. Meestal hoor je ze eerst. Met de kenmerkende schelle roep laat hij zich bijna altijd eerst horen, nog voordat je hem ziet. De meeste mensen zien alleen een blauwe schicht langs vliegen. Ze lijken vrij schuw, maar dat valt eigenlijk wel mee. Zeker als je vanuit een schuilhut werkt. Een paar jaar geleden gebruikte er 1 zelfs mijn drijfhut als visstek, zo'n 50 cm boven mijn hoofd!
Sinds dit voorjaar maak ik ook gebruik van een lighut. Ik heb zelf een hutje in elkaar getimmerd met wat oud hout en een spiraalbodem van een bed. Voorin maak ik gebruik van een eenrichtingsruit. De vogels zien mij niet, maar ik de vogels wel. Dit weekend was ik er weer eens na een lange tijd. Ik moest flink 'wieden'. Riet en wilgen waren voor en over de hut gegroeid. Dinsdag ben ik erheen gegaan om te fotograferen. Na ongeveer een uurtje hoorde ik onmiskenbaar de roep van de ijsvogel. En ja hoor, even later zag ik hem aan de overkant. En daarna vloog ze recht op mijn hut af! Even schrok ze van haar eigen spiegelbeeld in de ruit (die ik juist had schoongepoetst!), maar toen ging ze boven op mijn hut zitten! Tsja, dan komt ze nog niet op de foto. Dus besloot ik toen ze weer weg was om een mooie paal te zoeken om haar te verleiden om daarop te gaan zitten. Weer een uurtje later was het raak. De ijsvogel kwam aanvliegen, bleef even bidden voor mijn hut en had gelijk de nieuwe paal in de gaten. Na een succesvolle visactie kwam ze terug om rustig op de paal het visje op te eten om vervolgens nog uitgebreid te genieten van dit mooie plekje. Ondertussen kon ik natuurlijk naar hartelust foto's maken. Wow, wat een prachtbeestje en dat op zo'n 5 m. afstand!
De paal stond een beetje in de schaduw, terwijl de achtergrond (riet) door de zon verlicht werd. Dit vind ik steeds meer een mooie situatie. De vogel komt zo mooi uit. Wel overbelichten om ervoor te zorgen dat de vogel goed belicht wordt (ongeveer 1 stop). Dit smaakt uiteraard naar meer. Zo te zien is het nog een eerstejaars beestje, die nog volledig op kleur moet komen. Ik kan nu gaan experimenteren met andere takken of achtergronden. En hopelijk laat een strenge winter nog even op zich wachten, want in tegenstelling tot wat de naam suggereert houdt de ijsvogel niet van ijs. Hij houdt meer van vis en daar kun je natuurlijk lastig bij als er ijs ligt.
Hier een foto van gisteren en een foto van het uitzicht vanuit mijn lighut. Met links in beeld de paal waar de ijsvogel op zat.
